Vrijwilliger in de kijker: Paul Stoop
Vrijwilliger in de kijkerEen vrijwilliger die standaard een clownsneus op zak heeft, zo ontmoet je ze niet vaak. Paul Stoop heeft er altijd eentje bij voor de jonge patiënten van het AZ Monica, en zo brengt hij een glimlach op ieders gezicht. Ik ontmoette de sympathieke vrijwilliger in de cafetaria van het ziekenhuis, waar hij me met een lach en een traan vertelde over zijn vrijwilligerswerk.
Hoe lang ben je al aan de slag als vrijwilliger?
In april zal ik al 19 jaar bezig zijn met mijn vrijwilligerswerk. Het geeft echt voldoening om te weten dat je echt iets hebt betekend voor iemand. Je moet eigenlijk als vrijwilliger echt bereid zijn om ervoor te gaan om mensen te helpen. Natuurlijk moet je je daarvoor in de eerste plaats goed voelen, als je je al niet zo goed voelt is het moeilijk om nog positief over te komen op de mensen. Daar rol je ook wel wat in natuurlijk: eens je die positieve ingesteldheid hebt, gaat het vanzelf. Ik moet zeggen, het heeft echt mijn leven veranderd. Ik ben altijd al echt sociaal geweest, ik was vroeger havenarbeider. In mijn generatie waren alle havenarbeiders heel sociaal. En dat miste ik enorm toen ik op pensioen ging, maar nu vind ik dat hier. Iedereen kent mij hier ook, ik zeg ook tegen iedereen goeiendag, ik maak er graag er een praatje mee. Ik steek graag de verpleging een hart onder de riem, die mogen ook eens lachen he!
Hoe ben je terecht gekomen bij het AZ Monica?
Ik ben op mijn 55ste op pensioen gegaan, en ik had toen geen fysieke hobby’s. Dat was het probleem?
Ik ging van mijn computer naar mijn tv, en van mijn tv naar mijn computer. Dus dat was mijn bestaan op dat moment en de kilo’s vlogen erbij. Nu bleek mijn buurvrouw hier vrijwilliger te zijn. Toen ze mij tegenkwam op straat zei ze “Maar Paul, hoe zit het nu met u? Gij wordt dikker met den dag?” Dus ik dacht: “Zal ’t gaan ja?!” En toen zei ze: “Maar zeg, waarom komt ge niet bij ons vrijwilligerswerk doen?”
Ik dacht: “Awel ja, ik ga het eens een dagje proberen.” Ik was direct verkocht! Ik ben begonnen met een dag, en nu ben ik hier al bijna 19 jaar. Met hart en ziel wel, moet ik zeggen. Ergens in mij zat waarschijnlijk wel het type om in de zorg te gaan. Dat zit echt bij ons in de familie. Wij komen overal mensen tegen, die dan heel hun levensverhaal tegen ons vertellen. Ik denk dat het op ons gezicht geschreven staat dat wij ons altijd het lot van andere mensen aantrekken of zo? Zeker onrecht verdragen we niet. Ik denk dan altijd “ma mens toch, we zijn allemaal mensen! Zijt eens lief voor elkaar, hoe moeilijk kan het zijn om eens te lachen?”
Had je voor je vrijwilligerswerk ging doen al ervaring in de zorgsector?
Nee, ik heb helemaal geen ervaring in de zorg, ik ben altijd havenarbeider geweest. Maar ik werk al sinds mijn veertiende. Ik heb wel heel wat andere dingen gedaan: ik heb een tijd voor mijn vader gewerkt die kolenboer was, ik heb in de boekhouding gewerkt en dan uiteindelijk terechtgekomen in de haven als havenarbeider.
Ik voel me nu super gelukkig, dankzij mijn vrijwilligerswerk. Ik raad het echt aan iedereen die ik zie aan om het toch eens te proberen. Maar natuurlijk: je moet op de juiste plaats vallen. Want er zijn zo veel onderdelen, zelfs hier in het hospitaal.
En dan moet je een beetje je weg zoeken en vinden wat bij je past. Bij mij past het best het ontvangst van de mensen, dat contact met de mensen.
De maatschappij evolueert ook wel naar meer mensen die alleen zijn, en alleen kwijn je weg en kan je niet meer mee met de wereld. Maar dat hangt ook wel af van persoon tot persoon. En dan is het denk ik wel echt aan te raden om iets van vrijwilligerswerk te doen. Je bloeit daar zelf ook van open! Ik heb hier wel wat mensen opgeleid, om hen wegwijs te maken in het ziekenhuis. En daar ontmoette ik ook veel mensen die heel verlegen waren, en je ziet die dan stillekes aan evolueren en socialer worden. Na een tijdje zie ik hen zelf naar patiënten stappen, en da’s wat we nodig hebben. Ik ben dan altijd blij dat ik die mensen heb kunnen helpen en dat ze zich duidelijk ook goed in hun vel voelen hier. Maar ik blijf erbij, het minste wat je kan doen voor een ander is eens vriendelijk glimlachen!
Waaruit bestaat je takenpakket?
Ik verwelkom de patiënten als ze aankomen in het ziekenhuis. Op zich krijgen ze dan van de balie wel welke route ze moeten volgen en kunnen ze verder, maar vaak zijn mensen toch wat nerveus.
Je voelt dat ook wel aan op den duur, sommige mensen babbelen liever niet. Die laat ik rustig zijn, zodat ze hun eigen ding kunnen doen. En bij andere mensen stop je niet met babbelen. En die móéten lachen van mij he, dat is mijn doel. Dat is bij mij nu ook wel omdat ik de opname doe, die mensen zijn vaak heel bezorgd. Dan maken ze zich bijvoorbeeld zorgen over de anesthesie, en dan begin ik direct over dat ze daar geen schrik voor moeten hebben en ik dat al duizend keer heb laten doen. En dan hoor ik vaak dat ik hen toch heb kunnen geruststellen en ze zich toch al wat minder bang voelen, en dat hoor ik graag hé!
Bij ons kan je ook centraal vervoer doen, daarbij breng je de mensen van de kamer naar het onderzoek. En dan mag je ook wel een babbeltje doen met de mensen, eens vragen hoe het gaat en wat opbeurende woorden delen. Volgens mij is dat deel van de genezing! Maar vervoer ligt mij minder, ik doe eigenlijk alleen het verwelkomen van de patiënten aan de balie.
Is er een moment dat je altijd zal bijblijven?
Ja, het eerste overlijden dat ik meemaakte. Er was een kankerpatiënte die hier om de 14 dagen kwam voor de chemo. Ik begeleidde haar toen naar de afdeling, nu gebeurt dat niet meer en gaan ze rechtstreeks naar de afdeling. Zij kwam altijd samen met haar man, en ik heb haar begeleid tot ze overleden is. Op de dag dat ze overleed, moest haar man heel eventjes weg en toen vroeg hij of ik even bij haar wou blijven. En ja, dat is waarvoor ik het doe hé, voor de mensen. Onze vorige verantwoordelijke zei dat ook altijd tegen ons: “Mannekes, jullie hoofdtaak, dat zijn de patiënten he. Als je iemand ziet die duidelijk nood heeft aan een babbeltje, je laat alles vallen en je zet u erbij.”
Dan ben ik bij die patiënte gebleven, en kwam ook de verpleging erbij. Niet veel later moest ik echt vertrekken, en later hoorde ik dat zij een uurtje na mijn vertrek helaas overleden is. Dat was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte. En ja, je bouwt daar toch wel echt een band mee op, je ziet hen iedere veertien dagen. Dat was heel moeilijk, maar het is ook wel een moment dat mij voor altijd gaat bijblijven.
Heb je nog een boodschap die je wil delen met onze lezers?
Een lach geven aan iemand kost niks. Als je begint met een glimlach heb je de patiënt al voor de helft gewonnen. En blijf vooral uzelf tijdens uw vrijwilligerswerk!
Ik wil ook zeker het volledige team van het AZ Monica bedanken: de mensen, de vrijwilligers, het onthaal, de poetsvrouwen, het keukenpersoneel, de verpleging, de dokters en de administratie.
Het dagelijks zien van de inzet van het hele team doet mij steeds met een blij gemoed naar het hospitaal komen en het steeds met volle voldoening weer verlaten, uitkijkend naar mijn volgende shift!
