Een bakje geluk

Ik herinner mij een patiënte op de afdeling palliatieve zorgen die bij de informatieoverdracht werd bestempeld als ‘een specialleke’. Ze had haar eigen ritme, sliep lang, wilde pas ontbijten om 11 uur en bezoek liet ze nauwelijks toe.

Het was zondag, ik liep de kamer binnen, en bracht haar late ontbijt. ‘Zal ik je wat gezelschap houden of eet je liever alleen’, vroeg ik. ‘Laat mij maar alleen’, zei ze. Dat bevestigde voor mij wat de verpleging me al verteld had, ze gaf duidelijk haar wens naar afstandelijkheid aan. Op woensdagavond was ik opnieuw aan het werk op de afdeling, ik twijfelde of ik bij haar binnen zou gaan. Heel voorzichtig stak ik mijn hoofd door de deur. ‘Dag, kan ik iets betekenen voor jou?’ ‘Kom maar naar binnen’, zei ze enthousiast. Ze vroeg me of ik haar een glas water kon inschenken. Ik vroeg haar hoe haar dag was geweest en ze begon te vertellen. Ze had een goeie dag gehad, de misselijkheid was weg en de pijn onder controle. Ze zag er gelukkig uit. Uit haar verhaal kon ik afleiden dat ze vroeger in de horeca werkte en dat ze een hard werkend avondmens was geweest. Ze was inderdaad ‘een specialleke’, maar ze was vooral een bijzonder wijze dame waar ik nog veel van kon leren.

Het gesprek was ontzettend boeiend, anderhalf uur heb ik bij haar op de kamer gezeten, ze genoot ervan haar levensverhaal met mij te kunnen delen. In ‘het echte leven’ zou ze een goeie vriendin van mij kunnen zijn, we bleken goed overeen te komen. Ze had een succesvolle frituur gehad in Brugge, de stad waar ik ben opgegroeid. ’Mmmm, alleen al erover spreken doet goesting krijgen.’ Ze gaf aan dat een bakje frieten haar wel zou smaken. Om 21 uur ’s avonds was dat helaas niet meer mogelijk. We babbelden nog wat verder en smeedden toekomstplannen. ‘Morgen om 18 uur, zie je het zitten?’, vroeg ik. ‘Ja, een kleintje met mayonaise en een grote saté’. Op donderdag genoten we samen van een bakje geluk. Voor mij zouden nog vele bakjes volgen maar voor haar was het de laatste keer en dat deed haar zichtbaar deugd. Ze genoot niet enkel van haar menu, maar ook van mijn gezelschap. Bij het naar huis gaan trok ik met een voldaan gevoel de deur achter me dicht, ik was blij dat ik dat voor haar had kunnen betekenen. Tien dagen later was ik opnieuw op de afdeling en was ze er slecht aan toe. Ze was misselijk, moe en had veel pijn. ‘Dag’, kon ze nog opbrengen te zeggen. Haar gezicht vertelde me dat ze graag alleen wou zijn. Kort daarna overleed ze.